Πέρα απ' τη μέρα
εκδόσεις Γαβριηλίδης
Αθήνα 2005, σελ. 40
του Κώστα Βούλγαρη
Νεαρότατος, 20 ετών, ο Νίκος Βιολάρης ως γραφή βγαίνει μέσα από τις πιο λόγιες επιβιώσεις της σαχτουρικής ποιητικής, περνώντας μέσα από το έργο νεώτερων, όπως ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Αντώνης Φωστιέρης , που δεν είναι τόσο "νέοι" πια, δηλαδή δεν επιτρέπεται να επαναπαυθούν, αφού έχουν μαθητές σαν τον Βιολάρη...
Η γραφή του είναι κάπως άγουρη, όπως λέγανε παλιά, με αποτέλεσμα η επιδιωκόμενη λιτότητα να μην είναι απαλλαγμένη από ρητορισμούς του ιδιώματος της εποχής του '70, όπως εμφανής είναι και η στοχαστική πρόθεση , χαρακτηριστική άλλωστε σε όλες τις νέες ποιητικές εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Όμως, αξιοσημείωτη είναι η επάρκεια στη διαχείριση της οικονομίας του ποιήματος, η νοηματική ολοκλήρωση, η συνεκτικότητα του ύφους, με όχημα τον σκληρό, μεταλλικό ήχο, και την έντονα λυρική εικονοποιεία.
Ο Βιολάρης παραλαμβάνει λοιπόν, με θάρρος και επάρκεια, τον συγκερασμένο σαχτουρικό εξπρεσιονισμό, από τα πιο έγκυρα χέρια, όμως εκεί που δοκιμάζει να διέλθει μέσα από θεματικές και τεχνοτροπίες που συνιστούν ισχυρά φορτισμένες στιγμές της διαδρομής της ποίησης, π.χ. του συμβολισμού, συναντά τα όρια της μαθητείας.
Τόσο γρήγορα; Βεβαίως και ευτυχώς, γι' αυτό και η ανάγκη να ανοίξει το εύρος της φωνής του, να δοκιμασθεί έξω από την ασφάλεια των κατακτημένων τρόπων είναι άμεση. Πειστική προβάλλει δε η δυνατότητα.
Παραθέτω ένα από τα πιο δουλεμένα ποιήματα της συλλογής, όπου για τη διαπραγμάτευση του μέγιστου των "θεμάτων" επιλέγεται ένας ρυθμός που αποτυπώνει το ύφος της ιστορικής ανέλιξης, η, μάλλον, μιας σύγχρονης αφήγησής της:
ό, τι υπήρξε
οριζόντια
πριν τη μέρα
υιοθετώντας τις παράξενες
συνήθειες ερπετού
κάτω απ' την πέτρα
ζώντας τον χειμώνα
μέσα στα δέντρα
εικόνες της μικρής ζωής
επαληθεύοντας
την κλειδωμένη άνθηση
επαληθεύοντας
τη ραγισμένη αίσθηση
ό, τι υπήρξε πριν
τον κάθετο ίλιγγο.
εφημ. η αυγή, 19/3/2006
εκδόσεις Γαβριηλίδης
Αθήνα 2005, σελ. 40
του Κώστα Βούλγαρη
Νεαρότατος, 20 ετών, ο Νίκος Βιολάρης ως γραφή βγαίνει μέσα από τις πιο λόγιες επιβιώσεις της σαχτουρικής ποιητικής, περνώντας μέσα από το έργο νεώτερων, όπως ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Αντώνης Φωστιέρης , που δεν είναι τόσο "νέοι" πια, δηλαδή δεν επιτρέπεται να επαναπαυθούν, αφού έχουν μαθητές σαν τον Βιολάρη...
Η γραφή του είναι κάπως άγουρη, όπως λέγανε παλιά, με αποτέλεσμα η επιδιωκόμενη λιτότητα να μην είναι απαλλαγμένη από ρητορισμούς του ιδιώματος της εποχής του '70, όπως εμφανής είναι και η στοχαστική πρόθεση , χαρακτηριστική άλλωστε σε όλες τις νέες ποιητικές εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Όμως, αξιοσημείωτη είναι η επάρκεια στη διαχείριση της οικονομίας του ποιήματος, η νοηματική ολοκλήρωση, η συνεκτικότητα του ύφους, με όχημα τον σκληρό, μεταλλικό ήχο, και την έντονα λυρική εικονοποιεία.
Ο Βιολάρης παραλαμβάνει λοιπόν, με θάρρος και επάρκεια, τον συγκερασμένο σαχτουρικό εξπρεσιονισμό, από τα πιο έγκυρα χέρια, όμως εκεί που δοκιμάζει να διέλθει μέσα από θεματικές και τεχνοτροπίες που συνιστούν ισχυρά φορτισμένες στιγμές της διαδρομής της ποίησης, π.χ. του συμβολισμού, συναντά τα όρια της μαθητείας.
Τόσο γρήγορα; Βεβαίως και ευτυχώς, γι' αυτό και η ανάγκη να ανοίξει το εύρος της φωνής του, να δοκιμασθεί έξω από την ασφάλεια των κατακτημένων τρόπων είναι άμεση. Πειστική προβάλλει δε η δυνατότητα.
Παραθέτω ένα από τα πιο δουλεμένα ποιήματα της συλλογής, όπου για τη διαπραγμάτευση του μέγιστου των "θεμάτων" επιλέγεται ένας ρυθμός που αποτυπώνει το ύφος της ιστορικής ανέλιξης, η, μάλλον, μιας σύγχρονης αφήγησής της:
ό, τι υπήρξε
οριζόντια
πριν τη μέρα
υιοθετώντας τις παράξενες
συνήθειες ερπετού
κάτω απ' την πέτρα
ζώντας τον χειμώνα
μέσα στα δέντρα
εικόνες της μικρής ζωής
επαληθεύοντας
την κλειδωμένη άνθηση
επαληθεύοντας
τη ραγισμένη αίσθηση
ό, τι υπήρξε πριν
τον κάθετο ίλιγγο.
εφημ. η αυγή, 19/3/2006
